Дорогие друзья!

Дорогие друзья!







Мы рады приветствовать вас в нашем блоге, который адресован всем, кто неравнодушен к чтению и книгам. Мы приглашаем детей, пап и мам, бабушек и дедушек, педагогов и своих коллег, а также всех, кому придётся по душе наша библиотека, познакомиться с нашей работой и открыть для себя много нового, увлекательного и полезного. Надеемся, что наше общение будет разносторонним и интересным.







Присоединяйтесь к нам! Давайте отправимся в плавание по морю информации вместе!



суббота, 24 марта 2018 г.

“Плачуць званы Хатыні”

Нагадаць падлеткам гісторыю трагедыі , якая здарылася 75 год назад у беларускай вёсачцы Хатынь, у Цэнтральную дзіцячую бібліятэку быў запрошаны рэжысёр Васіль Дранько-Майсюк. Спадар Васіль не проста распавёў гісторыю Хатыні. Ён прапанаваў такі фармат сустрэчы: кароткая даведка пра Хатынь, што там адбылося. Наступнае – як гэта адлюстравана ў літаратуры і  заданне для прысутных: самім прапанаваць жанр, у якім можна распавядаць пра такую трагедыю.
Спадар Васіль казаў падлеткам, што сярод карнікаў, як вядома,  былі здраднікі розных нацыянальнасцяў. Яны не нарадзіліся садыстамі, былі звычайнымі людзьмі, але ў пэўнай сітуацыі сталі здраднікамі. Пасля вайны многія з іх жылі, мелі сем’і, добра працавалі. Напрыклад, вядомы кат Рыгор Васюра быў расстрэляны толькі ў 1975 годзе.
“Такі маральны аспект вайны: страх, жаданне застацца жывым  - некаторых людзей ператварыў у злачынцаў. Многія з іх пераходзілі мяжу маралі. Ці ёсць іх учынкам дараванне?”– разважаў спадар Васіль.
На погляд Васіля, самы адэкватны фільм пра  трагедыю Хатыні – гэта фільм Элема Клімава  “Ідзі і глядзі”, зняты па  творах  Алеся Адамовіча “Хатынская аповесць” і “Карнікі”. Ён параіў усім прысутным  яго паглядзець.Таксама  спадар Васіль нагадаў фільм Олівера Соуна “Взвод”, у якім рэжысёр выкарыстаў таксама дакументалізм, абыдзенные законы вайны.
 Пры пэўных абставінах вельмі цяжка застацца чалавекам: не зламацца, не скарыцца. Спадар Васіль прывёў прыклад такога гераізму: жыццё паэта Уладзіміра Дубоўкі. У самых цяжкіх абставінах лёсу Уладзімір Дубоўка нікога не сдаў, захаваў чысціню свайго сумлення.
Спадар Васіль звярнуўся да прысутных: “Вось я, напрыклад, хачу зняць кіно пра Хатынь. Якім бы вы хацелі яго бачыць?”. Падлеткі адказалі: “Гераічным, што мы перамагаем”, а дарослыя: “Хацелася б пабачыць псіхалогію злачынцаў”.

Закончыў свой выступ Васіль Дранько-Майсюк словамі: “Дай Бог, каб у нас не было ніякай вайны і, самае галоўнае,  - хачу нагадаць вам  словы Янкі Купалы , якія б вы ўзгадвалі ў цяжкія моманты свайго жыцця:  “Не быць скотам!”.


Комментариев нет:

Отправить комментарий